The religious lives of European Turks; the role of religious groups

Abstract

Referring the Turks that migrated to European countries as ‘temporary workers’ in 1960, it is obvious that neither the Turkey nor the receiving countries had no policy about migration because of the thought that they would ‘go back to their homeland’. Since late 1970s, the receiving countries’ points of view have changed in the way that Turks were not be temporary but permanent. So they developed some strategies and policies. The purpose of these new laws/policies was to take the migration wave under the control and supporting immigrant integration in Europe. Turkey as an emigration country, during those days, started to take some serious steps about preventing its own citizens from assimilation and helping them to integrate successfully. During the migration period, from the early 1960s to the middle of 1980s, there was no official religious services for Turkish immigrants. For about 20 years, those people had been destined to be on their own. Within that period religious services had also been carried out mostly by some Turkey based religious groups, communities and movements. In this paper, the influence of Turkey-connected religious groups and communities on the daily religious life of European Turkish will be evaluated with a macro-sociological point of view.

1960’larda Avrupa’nın çeşitli ülkelerine “konuk işçi” olarak göç eden Türklerle ilgili olarak, hem gönderen ülke Türkiye’nin, hem de göç edilen ülkelerin “geri dönecekler” düşüncesiyle, göçün ilk yıllarında her hangi bir politika belirlemedikleri görülmektedir. 1970’li yılların sonlarından itibaren Türk işçilerin geçici olmayıp kalıcı oldukları kanaati oluşmaya başlayınca, göç alan ülkeler bu göçmen işçilere yönelik bir takım çalışmalar başlatmışlardır. Bu politikaların temel amacı, göç dalgasının kontrol altına alınması ve yaşanılan ülkeye entegrasyonun sağlanması oluşturmuştur. Gönderen ülke olarak Türkiye de, yine bu tarihlerde, Avrupa’da yaşayan vatandaşlarının asimilasyondan korunması ve yaşadıkları ülkelere başarılı bir şekilde entegrasyonlarının sağlanabilmesi için bir takım adımlar atmaya başlamıştır. 1960’ların başlarından itibaren başlayan göç sürecinde, 1980’lerin ortalarına kadar Türkiye’nin çeşitli Avrupa ülkelerinde yaşayan göçmen Türklere yönelik din hizmeti alanında resmi bir politikasının olmadığı görülmektedir. Yaklaşık yirmi yılı aşkın bu zaman dilimi göçmenlerin din konusunda kendi kaderlerine bırakıldığı bir döneme işaret etmektedir. Bu zaman dilimi içerisinde din hizmeti faaliyetleri, ağırlıklı olarak Türkiye bağlantılı dini grup ve cemaatler tarafından yürütülmeye çalışılmıştır. Bu çalışmada, Avrupalı Türk göçmenlerin gündelik dinsel yaşamında önemli bir yer işgal eden Türkiye bağlantılı dini grup ve cemaatlerin rolü makrososyolojik bir perspektiften hareketle tartışılmıştır.