Cytokine gene variants/expressions and non-syndromic microtia – Is there a link?

Abstract

Sitokin gen varyantları/ekspresyonları ve non-sendromik mikrotia - Bir ilişki var mıdır?Amaç: Mikrotianın etyopatogenezinde birçok genetik ve çevreselfaktörler araştırılmasına rağmen hala belirsizlik vardır. Bu çalışmadabir Türk kohortunda pro- ve anti-enflamatuar sitokinlerin [interlökin(IL) 6, IL-10, tümör nekroz faktör alfa (TNF-α), transforme edici büyüme faktörü beta (TGF-β1), İnterferon gama (IFN-γ)] varyant/ekspresyonu ve sendromik-olmayan mikrotiaya yatkınlık arasındaki ilişkiyi araştırdık.Yöntem:Çalışmaya akraba olmayan 19 mikrotiyalı olgu ve 40 sağlıklı gönüllü kontrol dahil edildi. Sitokin varyantları dizi spesifik primerpolimeraz zincir reaksiyonu (PCR-SSP) metodu kullanılarak analizedildi. Bulgular:IL-6 (-174) GC genotipi (yüksek ekspresyon) mikrotia vakalarında daha düşükken (p=0.003), IL-6 (-174) GG genotipi (yüksekekspresyon) mikrotia vakalarında kontrolden daha yüksek olarak bulundu (p=0.010). IL-6 (-174) için, GG genotipi taşıyan hastalar mikrotia için 5895 kat yüksek riske sahipti. IFN-γ (+874) varyant AA genotip (düşük ekspresyon) mikrotia vakalarında düşüktü (p=0.009). IL6 (-174) C alleli hastalarda kontrollere göre düşükken, G alleli hastagrubunda kontrole göre daha yaygındı (p=0.003). IFN-γ (+874) varyant A alleli hastalarda düşükken, T alleli hastalarda daha yaygındı(p=0.017). Sonuç:Burada mikrotia gelişimi için sitokin varyantlarının risk faktörü teşkil edeceğini ilk defa gösterdik. Sonuçlarımız IFN-γ(+874) veIL-6 (-174) varyantlarının Türk toplumunda mikrotia gelişimi ile ilişkili olabileceğini öne sürmektedir.

Objective: Although many genetic and environmental factors are investigated the etiopathogenesis of microtia, it still remains unclear. We investigated the relationship between the variants/expression of pro- and anti-inflammatory cytokines [interleukin (IL) 6, IL-10, tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), transforming growth factor beta (TGF-β1), interferon gamma (IFN-γ)] and susceptibility nonsyndromic microtia in a Turkish cohort. Methods: Nineteen unrelated cases with microtia and 40 healthy controls were included in the present study. Cytokine variants were tested by polymerase chain reaction with sequence-specific primers (PCR-SSP) method. Results: It was found that IL-6 (-174) GG genotype (high expression) was higher in microtia cases than the controls (p=0.010) while IL-6 (-174) GC (high expression) genotype was lower in patients (p=0.003). For IL-6 (-174), patients with GG genotype had a 5895- fold increased risk for microtia. IFN-γ (+874) variant AA genotype (low expression) was lower in microtia cases (p=0.009). IL-6 (-174) G allele was more prevalent in patient group compared to controls while C allele was lower in patients than controls (p=0.003). IFN-γ (+874) variant T allele was more prevalent in cases while A allele was lower in cases (p=0.017). Conclusion: We have demonstrated for the first time that the cytokine variants constitute risk factors for developing microtia. Our study suggests that the IFN-γ (+874) and IL-6 (-174) variants may be considered as a risk factor for microtia in a Turkish cohorts.