İnşâ-Haber bağlamında Kur’an dilinin yapısı

Abstract

Bu makale belağatta kullanılan iki kavramdan yola çıkarak Kur’an dili ve anlatımı üzerine bazı değerlendirmeleri içermektedir. İnşâ ve haber, belağatta sözün söylenme biçimini ele almaktadır. Bunlar, bir dilde bulunan ifade biçimlerinin veya hitap şekillerinin ayrımıyla ortaya çıkan bir kavramlaştırmadır. İnşâ, “manası lafzına bağlı [mukterin] olan cümle” veya “göndergesiyle [sözün nispeti] ilişkilendirilmesi hususunda bir dış varlığı olmayan kelama” denilmektedir. Bu açıdan Kur’an diline bakıldığı zaman inşâî bir karakterde olduğu söylenebilir. Bundan dolayı Kur’an’ın ifade ve anlatım biçimlerinde, içerik ve söyleyiş birbirinin ayrılmaz parçalarıdır.

This article contains some evaluations on the Quranic language and expression by moving from two concepts used in rhetoric. Inshā and habar deal with the way of word’s being uttered in rhetoric. These are conceptualisations that appear with the distinction of expression form or adressing forms. Insa means sentence whose meaning is tied to its utterance or means utterance (kalam) which has no external referance. When we look at Quranic language from this point its said that it has ınshâî character. For this reason, in the forms of Quranic utterance and expression styles, content and utterance are inseparable parts of each other.