Dijital Hizmet Vergisinin Anayasanın Vergilendirmeye Has İlkeleri Bağlamında Değerlendirilmesi
Abstract
Dijital hizmet sektöründen sağlanan gelirleri vergilendirmek adına 7 Aralık 2019 tarihli 7194 sayılı “Dijital Hizmet Vergisi ile Bazı Kanunlarda ve 375 Sayılı Kanun Hükmünde Kararnamede Değişiklik Yapılması Hakkındaki Kanun” Türk vergi sistemi bünyesine Dijital Hizmet Vergisi adında yeni bir vergi kazandırmıştır. Dijital Hiz- met Vergisi ile Türkiye dijital ekonominin ver- gilendirilmesinde ulusal bir çözüm ortaya koy- muştur. Söz konusu vergi Türkiye’de faaliyette bulunan dijital hizmet sunucuların kamu harca- malarının finansmanına adilce katkı sağlamaları şeklinde makul bir gerekçeye dayandırılmış olsa da kendisini düzenleyen kanun hükümleri Ana- yasa’nın vergilendirmeye özgü ilkeleri açısından değerlendirildiğinde birtakım çelişkilerin varlığı tespit edilmiştir. In order to tax the revenues generated from the digital service sector, the “Law on the Amendment of Digital Service Tax and Certain Laws and Decree Law No. 375” dated December 7, 2019, introduced a new tax called Digital Service Tax to the Turkish tax system. Turkey has put forward a national solution to the taxation of digital economy with Digital Services Tax. Although the tax in question is based on a reasonable ground that digital service providers operating in Turkey make a fair contribution to the financing of public expenditures, the provisions of the law regulating it contain a number of contradictions when evaluated in terms of the tax-specific principles of the Constitution.
